Prace z pierwszego cyklu przedstawiają pełne łagodności przebiegi linii. Pulsujące rytmicznym podziałem płaszczyzny, zawieszone są w czasie, zatrzymane pomiędzy pojawianiem się a zanikaniem. Zbudowane są z rytmów oddalających się i zbliżających rozedrganych linii, których układy sugerują dążenie do geometrycznego porządku. Widoczna w kompozycjach dwoistość struktur, jest „odbiciem” pulsujących sił, nie symetrią układu. Każdy z obrazów ma punkt kulminacyjny, obszar, do którego dążą ciągi linii lub od którego zaczynają swój bieg. Bliskie połączenia pozostają jednak w swoistym oddaleniu. Obrazy styczne. Nieuchwytne. Poruszone.

Prace z drugiego cyklu zbudowane są z przecinających się cieniutkich linii, „zadrapań” płaszczyzny. Są to kompozycje centralne. Kulminacja dynamicznych zdarzeń, podobnie jak w obrazach z wcześniejszej serii rozprasza się aż do całkowitego ich zaniku na krawędziach płaszczyzny. Jak opisał najnowsze obrazy kurator wystawy Łukasz Leszczyński „kompozycje są niezwykle proste, jednomyślne, a dzięki zachowaniu ciągłości płaszczyzny można stwierdzić, że jedynym elementem utworów są prostokątne powierzchnie płócien. Organizowanie relacji odbywa się tu przede wszystkim poprzez zmianę parametrów barwy. Zmiany te mają charakter płynny i uzyskiwane są drogą różnicowania kształtów oraz widoczności oczek sieci wypełniających wnętrza formatów. Struktury utworzone z osobliwych linii pozornie rozwarstwiają płaszczyzny, zacieśniają je i rozluźniają, ożywiają i świecą. Utwory wydają się obrazować zasłony, fragmenty tkanin złożonych z >>nici biernych i czynnych - osnowy i wątku - świata materii, wegetacji i tworzenia, życia<< 1”.

Olga Ząbroń

1. W. Kopaliński, Słownik symboli, WP, 1990

zdjęcia: Michał Misiak