Linie są bliznami po koncepcjach. Widocznymi znakami myślenia. Znamy modernistyczne linie Le Corbusiera dające pewność i bezpieczeństwo, neoplastyczne linie Pieta Mondriana szukające harmonijnej struktury świata, ale też dekonstruktywistyczne linie Daniela Libeskinda - zagmatwane i drapieżne, wprowadzające niepokój. Są linie racjonalne i oczywiste oraz podskórne i intuicyjne. Są linie na spokój i na pokuszenie. Linie łączą i dzielą. Segregują i budują wspólnoty. Wykluczają i przygarniają. Trzymają świat w ryzach i powodują konflikty. Linie są niebezpiecznymi narzędziami. Linie są zbawienne.

W geometrii linia jest jednym z fundamentów. Artyści eksplorują jej właściwości wizualne i symboliczne w każdym możliwym kierunku. W niemożliwym także. Olga Ząbroń i Mateusz Dąbrowski wpisują się w ten teren poszukiwań. Linearność ich sztuki jest różna - Olga Ząbroń wykorzystuje linie do budowania subtelnej struktury obrazów. Jest w tym liryczna, subtelna, ale też mocno osadzona w krakowskiej tradycji kolorystycznej, w klasycznym malarstwie. W przestrzeń geometrii wprowadza linię wrażliwą, zmienną, sugerującą. Obiekty Mateusza Dąbrowskiego to płaszczyzny linearne - nowoczesne i czyste. Ich geometria podlega rygorom doskonałej płynności lub odwrotnie - jest efektem precyzyjnych ostrych załamań. Linie Dąbrowskiego mają potencjał architektonicznego stwarzania przestrzeni, konstruowania układów czystej formy. Wygenerowane przez artystów linie stają się kierunkami połączeń ze sferami niezależnej, abstrakcyjnej przestrzeni. Przestrzeni, która łączy.

Karolina Jaklewicz